Der unsichtare Blick ​
​​

"Gesichter lieben wir, Gesichter missen wir.
Ihre Verborgene Geografie ist unser Schicksal und  Schwanken."​
Sotiris Dimitriou​

Seit 1993 fotografiere ich Menschen mit geschlossenen Augen. Mich interessiert jener unsichtbare Blick, der sich tief nach innen kehrt, um zu reisen, zu träumen und um die persönliche Poesie zu ergründen, über die jeder Mensch verfügt. 

Es ist faszinierend, wie jeder Mensch sich individuell anders dieser Begegnung stellt, sie anders gestaltet und wie ich als Betrachterin anfange, meine Impressionen von dieser Begegnung zu interpretieren und weiter zu verfolgen, bis ich sie als Reflexionen meiner eigenen inneren Landschaften erkenne.

Die so entstandenen Fotografien sind für mich mehr als Portraits. Sie sind eine Entdeckungsreise, die allein deshalb möglich ist, weil diese Menschen sich mir anvertrauen.

In der heutigen, bilderüberfluteten Zeit, die ein Verarbeiten und Aneignen kaum noch möglich macht, in der die Monotonie die Individualität bedroht, werden Vertrauen und Hingabe mehr und mehr verhindert. Der Blick gerät narzisstisch, hektisch, verloren.

Dem möchte ich mit meinen Bildern begegnen, in denen der Traum nicht nur als Thema dient, sondern als Methode zur Inspiration.​

Kanella Tragousti, Berlin 2003

​ 
Η  αόρατη  ματιά.​
​

"Πρόσωπα αγαπάμε, πρόσωπα νοσταλγούμε.

Η κρυφή γεωγραφία τους είναι η μοίρα μας, είναι η απορία μας."

Σωτήρης Δημητρίου

Η σειρά των πορτρέτων με τα κλειστά μάτια ξεκίνησε το 1993.​ Με ενδιαφέρει αυτή η αόρατη ματιά που επιστρέφει βαθιά μέσα για να σκάψει, για να ταξιδέψει, για να ονειρευτεί και να βρει την προσωπική ποιητική εμμονή που ο καθένας διαθέτει.

 

Οι φωτογραφίες αυτές ήταν για μένα κάτι παραπάνω από απλά πορτρέτα. Ήταν ένα ταξίδι στον προσωπικό κόσμο όλων αυτών των ανθρώπων που με εμπιστεύτηκαν.​

 

Σε μια εποχή που η εικόνα κατακλύζει, εμποδίζοντας κάθε δυνατότητα αντίληψης, επεξεργασίας και αφομοίωσης, που η ομοιομορφία απειλεί την ιδιαιτερότητα, που η πίεση του κοινωνικού χρόνου εμποδίζει κάθε είδος αφοσίωσης, που το βλέμμα γίνεται όλο και πιο νάρκισσο, που εύκολα διασπάται ή χωνεύεται και που τέλος η ψυχή θολώνει σε αυταρέσκειες για να ξεγελαστεί... η ιδέα να φωτογραφίζω ανθρώπους με κλειστά μάτια είναι ένα ερέθισμα για την δημιουργία ενός διαλόγου σ’ ένα πιο προσωπικό επίπεδο.

​
Κανέλλα Τραγουστή, Βερολίνο 2003

​

 

Moments of Childhood

​
In 1997, with my art exhibition at the "Astra" gallery in Athens, I had elaborated on a series of works in an effort to remember and recollect impressions of my own childhood. According to Artaud “the unimaginable enlargements which are surrendered in the forest of my childhood imaginations”.
 

To me childhood is a source of inspiration since I had the chance to enjoy the carelessness of growing up and playing in a small country town. Especially after my daughter's birth I relived lots of scenes of these early moments of childhood.

I believe that nowadays children lack the generosity of “ampleness” as far as the unfolding of their dreams and imagination is concerned. This way of photographing them was a challenge in many aspects, a journey through which I had to reconsider the foundation of my own reality. Through this new series of photographs I try to reveal the world of the children in the way I had experienced it. ​

I took these pictures, “prints” of my own infancy, not only with a romantic mood as a mere observer but actively reliving the memory that had been preserved within me. I completed this new series of works with the subjective eye of an adult, which is necessary for approaching such a difficult theme like children. In this way I discovered what childhood really is.

I chose those children to be photographed that in my opinion bear the stigma of loneliness which accompanies them as adults, too. Maybe I search for the serious look that is hidden behind a natural smile.

​

Childhood is time. Children haven´t got a past. However they have got a plentiful present. Free, curious, spontaneous, gifted with creative imagination they build a whole world of their own.

 

Kanella Tragousti, Patras 2006
 

Παιδικές Στιγμές

Το 1997 στην έκθεση ζωγραφικής που είχα κάνει στη γκαλερί “Άστρα”, είχα επεξεργαστεί μια σειρά έργων, προσπαθώντας να θυμηθώ και να ανασυνθέσω εντυπώσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Εντυπώσεις που, σύμφωνα με τον Αrtaud, πραγματεύονται εκείνες τις "αδιανόητες μεγεθύνσεις, παραδομένες στο δάσος των παιδικών αισθήσεων".

Όπως για την πλειονότητα των ανθρώπων, έτσι και για εμένα η παιδική ηλικία είναι πηγή έμπνευσης καθότι είχα το προνόμιο να απολαύσω την ανεμελιά του παιχνιδιού σε μια επαρχιακή πόλη. Με τη γέννηση της κόρης μου ιδιαίτερα, αναβίωσε για μένα μία σειρά σκηνών από εκείνες τις παιδικές στιγμές.

Θεωρώ ότι τα παιδιά σήμερα στερούνται αυτή τη γενναιοδωρία της "ευρυχωρίας", όσον αφορά στο ξεδίπλωμα της παιδικής φαντασίας και ονειροπόλησης. Η ιδέα να τα φωτογραφίσω ήταν μια πρόκληση σε διάφορα επίπεδα. ΄Ενα ταξίδι, στο οποίο έπρεπε να αναθεωρήσω τα θεμέλια της δικιάς μου πραγματικότητας. Θέλω, μέσω αυτών των φωτογραφιών, να αποκαλύψω τον κόσμο τους έτσι, όπως εγώ βιωματικά τον ένιωσα.

Τράβηξα αυτές τις εικόνες, εικόνες-αποτυπώματα της δικής μου παιδικής ηλικίας όχι μόνο με μια ρομαντική διάθεση ως θεατής, αλλά ενεργά ξαναζωντανεύοντας αυτό που η μνήμη είχε μέσα μου διατηρήσει. Ολοκλήρωσα αυτήν τη σειρά με την υποκειμενική ματιά ενός ενήλικα, που είναι αναγκαία για την προσέγγιση ενός τόσο δύσκολου θέματος όπως είναι το παιδί και έτσι διέκρινα αυτό που λέμε παιδικότητα.

Παιδικότητα είναι χρόνος. Τα παιδιά δεν έχουν παρελθόν. Έχουν, όμως, πολύ παρόν. Ελεύθερα, περίεργα, αυθόρμητα, με δημιουργική φαντασία, διανοίγουν έναν ολόκληρο κόσμο.
 

Κανέλλα Τραγουστή, Πάτρα 2006

 

 

​Spuren 1993-2003

 

"Spuren" ist eine Auswahl von Bildern, die in den letzten Jahren entstanden sind. Sie sind kleine Geständnisse.

Zeugnisse von etwas, das schon vorbei ist, trotzdem Erinnerungen hinterlässt, die manchmal verblasst sind, wie alte Briefe oder Fotos. Manchmal, in Zeiten der Vereinsamung, verlangen diese Erinnerungsfragmente beharrlich von uns als unausgesprochene Wörter, Bilder, Impressionen, die vergessen in uns ruhen, definiert zu werden.

Und so wollte ich lauschend diese kaum fühlbaren, feinen Linien wie einen Windhauch in die Sinneswelt integrieren.

Vielleicht aus einer träumerischen Haltung heraus möchte ich sie leichter machen und von deren Schatten mich befreien. ​

​                                                   

​Kanella Tragousti, Berlin 2008

 

 

​΄Iχνη 1993-2003

​Αυτά τα έργα τα ενώνει η διαδρομή μιας δεκαετίας. Είναι μια επιλεκτική παρουσίαση μιας δουλειάς που δημιουργήθηκε το διάστημα 1993-2003. Είναι μικρές εξομολογήσεις.

Τα ονόμασα ίχνη μια και είναι σημάδια που έμειναν – σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης – ενδείξεις από κάτι που προηγήθηκε ή ελάχιστη ποσότητα που μόλις διακρίνεται, όπως σε παλιά, ξεθωριαμένα από τον καιρό, γράμματα, ή παλιές φωτογραφίες. Άλλοτε είναι κομμάτια μνήμης που ενυπάρχουν μέσα μας χαμένα και σε περιόδους απομόνωσης σαν εμμονές μας πολιορκούν να τα προσδιορίσουμε και άλλοτε είναι λέξεις, εικόνες, εντυπώσεις που δεν αρθρώθηκαν.

Και έτσι, όπως όταν κανείς αφουγκράζεται, θέλησα να επανενσωματώσω αυτές τις λεπτές ανεπαίσθητες γραμμές ως ένα θρόισμα του ανέμου μέσα στο πεδίο των αισθήσεων.

Ίσως από μια ονειροπόλα διάθεση θέλησα να τα ελαφρύνω... και σαν σκιές από πάνω μου να τα αποσπάσω. ​

Κανέλλα Τραγουστή, Βερολίνο 2008​

 

 ​